Η Μπίρα - Γ’ μέρος

Όπως είδαμε και στο προηγούμενο μέρος η διαδικασία της βυνοποίησης έχει ως στόχο να δημιουργηθεί ένας τέτοιος μηχανισμός ώστε το άμυλο που είναι το κύριο συστατικό του κριθαριού να μετατραπεί σε σάκχαρα.

Η διαδικασία της βυνοποίησης ξεκινά με την «ύγρανση» των σπόρων του κριθαριού,  συνήθως μέσα σε μεγάλα σιλό. Αφού το κριθάρι αποκτήσει την ιδανική υγρασία τότε μεταφέρεται και απλώνεται σε μακρόστενα μεγάλα δωμάτια όπου προστίθεται χλιαρό νερό και ελαφρώς ζεστός αέρας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το κριθάρι αρχίζει να «πετάει» φυλλαράκια και τρυφερά ριζίδια. Κατά τη διαδικασία αυτή, ενεργοποιούνται κάποια ένζυμα που υπάρχουν μέσα στον καρπό του κριθαριού τα οποία και βοηθούν στη μετατροπή του αμύλου σε σάκχαρα. Σε αυτό το στάδιο το κριθάρι ονομάζεται ΠΡΑΣΙΝΗ ΒΥΝΗ.

Αν αφήσουμε την πράσινη βύνη να «βλαστήσει» περαιτέρω κινδυνεύουμε να χάσουμε κάποια σάκχαρα που έχουν δημιουργηθεί. Για τον λόγο αυτό πρέπει να μεταφέρουμε την πράσινη βύνη σε ένα άλλο δωμάτιο όπου ο κύριος στόχος θα είναι να στεγνώσουμε – μαράνουμε την πράσινη βύνη, σταματώντας την ανάπτυξη του σπόρου και διαφυλάσσοντας τα υπάρχοντα σάκχαρα αλλά και δημιουργώντας πρόσθετα αρωματικά και γευστικά  χαρακτηριστικά. Η «ξήρανση της πράσινης βύνης» διενεργείται καθώς το δάπεδο που φιλοξενεί την πράσινη βύνη είναι διάτρητο και ακριβώς από κάτω καίει φωτιά η θερμότητα της οποίας περνά από το διάτρητο δάπεδο και στεγνώνει, μαραίνει, ξηραίνει την πράσινη βύνη.

Ο χρόνος που διενεργείται αυτή η ξήρανση είναι πολύ σημαντικός για τον τύπο και το χρώμα της Μπίρας που θα λάβουμε ως τελικό προϊόν. Η τελική βύνη που παίρνουμε θα είναι «ξανθιά» εφόσον εφαρμοστεί «συνετό» στέγνωμα (Ξανθιά Μπίρα), μπορεί όμως να φθάσει σε διαμετρικά αντίθετο αποτέλεσμα στην περίπτωση που το στέγνωμα γίνει πολύ πιο επιθετικά, καραμελοποιώντας κάποια σάκχαρα και μετατρέποντας το χρώμα της βύνης σε «μαύρο» (Μαύρη Μπίρα). Μπορούμε να έχουμε ένα μεγάλο εύρος στην τελική απόχρωση της βύνης μετά τη διαδικασία της ξήρανσης (διαφορετικές αποχρώσεις Μπίρας).